به گزارش سینماپرس، افزایش نمایش‌های لاکچری و استقبال مردم از تئاترهای پرهزینه با بازیگران سلبریتی موضوعی است که مدت‌هاست در مجامع تئاتری و رسانه‌ها مطرح می‌شود، اما هنوز به جایی نرسیده و روز به روز نیز این نوع آثار در عرصه تئاتر فزونی می‌یابد و جایگزین خیلی از نمایش‌های باکیفیت با بازیگران حرفه‌ای تئاتر می‌شود.

حسن وارسته، نویسنده، طراح و کارگردان تئاتر و تلویزیون در اینباره به فارس گفت: اخیرا به چند تئاتر لاکچری دعوت شدم و آنها را تماشا کردم. با اینکه کارگردانان این کارها از دوستانم بودند، اما باید نکاتی را درباره این دست کارها مطرح کنم.

وی در این باره افزود: متأسفانه این نوع کارها در ایران کپی برابر اصل نمونه خارجی آن است. حتی به لحاظ میزانسن، طراحی صحنه، لباس، ‌موسیقی و نوع دیالوگ‌ها همه چیز کپی شده است و من متوجه نمی‌شوم که مفهوم کارگردانی در این کارها به چه معنا است و آیا کارگردان تنها جمع‌کننده کار محسوب می‌شود؟

وارسته در پاسخ به این سؤال که به نظرش می‌بایست این نوع نمایش‌ها روی صحنه بیایند یا خیر گفت: در همه جای دنیا ویترین تئاتر متنوع است از لندن و پاریس تا آمریکا و برادویما همه نوع کاری از اُپرا و باله و کارهای بورژوازی و ... را بر صحنه نمایش‌هایشان می‌بینیم، اما همه اینها برای جامعه‌ای است که به لحاظ اقتصادی دچار بیماری زیادی نباشد!

وی در ادامه افزود: وقتی ما در مطبوعات یک مرتبه خبری می‌بینیم که فلان کارمند یا مدیر، حقوق نجومی می‌گیرد و واکنش نشان می‌دهیم، به همان اندازه چنین واکنشی در عرصه هنر از سینما گرفته تا تئاتر و تلویزیون هم می‌بایست در برابر ارزش‌های بازیگری و هنری وجود داشته باشد و نباید چنین چیزی از بین برود.

وارسته همچنین اظهار داشت: یک خانواده با حقوق دو میلیونی را با خانواده‌ای بورژوازی که فقط در یک شب دو میلیون تومان پول بلیت تئاتر می‌دهد، مقایسه کنید! این طبقه‌بندی سرمایه‌داری و ارباب ـ رعیتی است که خوشایند جامعه ما نیست و دودش در چشم تئاتر می‌رود.

وی با اشاره به اینکه این روزها تئاترهایی با منزلت و اندیشه در فضای پروپاگاندا و تبلیغات بورژوازی مهجور مانده‌اند، افزود: خیلی از این کارها شکست اقتصادی می‌خورند و سالن‌هایشان نیز محو می‌شود.

وارسته در زمینه تربیت تماشاگر تئاتر نیز گفت: در این بازار هرج و مرج هنری، تماشاگری که در تئاتر تربیت شده، تئاتر سانتیمانتالیسم بورژوازی را می‌پسندد و معتقد است هر چه قدر پول بدهد، آش می‌خورد. این پول‌ها هم در اختیار بازیگران کارکشته تئاتر قرار نمی‌گیرد، بلکه در اختیار سلبریتی‌های سینمایی قرار می‌گیرد که هیچ چیز به ارزش تئاتر اضافه نمی‌کنند.

این کارگردان تئاتر درباره حضور برخی کارگردانان لاکچری و همرنگ جماعت در بین تئاتری‌ها گفت: من خیلی‌هایشان را می‌شناسم که تا چند سال پیش مذهبی کار می‌کردند، اما الان با شرایط و دولت رنگ عوض کرده و اروپایی شده‌اند! این تغییر نگرش و دیدگاه ناشی از چه چیز می‌تواند باشد؟ اینکه در یک سالی ما خیمه به پا کنیم و کار امام حسینی (ع) کنیم و در سالی دیگر نمایشنامه‌های خارجی آن چنانی به صحنه ببریم!

وی در ادامه اظهار داشت: من نمی‌گویم که قصه‌های خوب خارجی را احتیاج نداریم. اتفاقا آبشخور خیلی از بخش‌های نمایش ما همین‌ها هستند، اما اینکه در جامعه بوقلمون‌صفت کار کنیم، بد است. هنرمند نباید بوقلمون‌صفت باشد چرا که الگوی جامعه است.  

وارسته با تأکید بر اینکه تئاترهای بوژوازی تیشه به ریشه تئاترهای اندیشمند زده‌اند، گفت: این نوع تئاتر با مقاصد اقتصادی جلو می‌آید و چهره‌ها را جذب می‌کند. تجربه نمایش «ناقوس‌ها» در ابتدای شروع تئاتر خصوصی در ایران به من آموخت که بازیگر خارج از بدنه تئاتر انتخاب کردن هیچ چیز به تئاتر اضافه نمی‌کند، جز اینکه پزی برای خود بازیگر می‌شود.

وی با اشاره به یک سری حاشیه‌سازی‌ها برای برخی نمایش‌ها گفت: عده‌ای هم راه افتاده‌اند حاشیه‌سازی می‌کنند بلکه کارهایشان فروش برود!

وارسته در پاسخ به این سؤال که آیا قرار است خودش نمایشنامه جدیدی کار کند، گفت: این روزها آنقدر درگیر کارهای تلویزیونی هستم که فرصت کار تئاتر را از دست داده‌ام.  تنها وقت می‌کنم هر از گاهی سر تمرین برخی دوستان تئاتری‌ام بروم. مثلا همین کار رحمت امینی که قرار است به زودی در تئاتر شهر به صحنه برود. دلم برای اجرای تئاتر لک زده است.

وی با اشاره به پیشنهادهایی که برای نگارش نمایشنامه از شهرهای مختلف داشته، گفت: چند قصه ایرانی و فولکلور به علاوه چند ایده نمایشنامه‌ای در دست دارم که موضوعات خوبی برای کار تئاتر هستند. اگر فراغتی حاصل کنم، همین‌ها را خواهم نوشت.

وارسته در پایان با بیان اینکه از تئاتر جدا نشده، افزود: هر ساله در یکی از هیأت‌های بازخوانی آثار و داوری وزارت فرهنگ و ارشاد، جشنواره فجر و حوزه هنری هم حضور دارم.